'The white picket fence dream' ofwel 'de huisje, boompje, beestje droom'.
Hoe dit droombeeld wordt ingevuld, hangt af van de personen die samen deze thuis vormen.

Pieter jan schildert arrestaties en moorden, lijkzakken en begrafenissen, massa's en autopsieën.
Zijn schilderijen zijn extreem gelaagd en geladen, zodat het haast oncomfortabel wordt om ernaar te kijken.
Wie kijkt, voelt zich een ongevraagde getuige en eindigt met meer vragen dan antwoorden.

Sara tekent verwrongen lichamen, geabstraheerde handen, vervormingen en misvormingen.
Haar tekeningen zijn in eerste instantie lijnen, en dan pas beelden.
Door de vluchtigheid van het materiaal en de snelheid van haar lijnen, hebben haar tekeningen een hoog schets-gehalte. Haar werk is een persoonlijke, lineaire beeldende vertaling van chaos.

Hun werken troeven elkaar af in kilte en afstandelijkheid.
Maar toch kon er niet meer herkenbaarheid en sereniteit in hun werken zitten.
Ze bieden beiden uitdrukking aan eenzelfde benauwdheid en ontstemming.

Pieter jan en Sara schilderen en tekenen samen,
luisteren ondertussen naar dezelfde muziek, drinken dezelfde wijn, en grijpen in op elkaars werk.
Dit is hun white picket fence.